Geleceğe dair hedefler koyuldu, planlar yapıldı, ne yapmak istediğimiz ile ilgili niyetler alındı.
Koyuldu, yapıldı, alındı!
Belki bir bayram sabahında ailenin yanında olmak, bayram namazını evlat ile kılmak, ananın babanın elini öpüp bayramlaşmak, fırından yükselen mis gibi kokusu tüten anne çöregi yemek, şen kahkalarla sıcacık yuvada vakit geçirmek belki de yapılması en büyük hayaller olarak kaldı.
Evlerin, binaların yıkıldığı, enkazlarının kaldırıldırıldığı boş araziler kaldı geriye...
içinde yemeği olmayan çanak çömlekler saçıldı etrafa...
Elini öpeceği anası babası olmayan evlatlar kaldı boynu bükük,
Evladının kokusuna hasret ana babalar kaldı bağrı yanık...
Mezarlıklar bayram yeri oldu!
İnsanlar sevdikleri ile mezarlıkta buluştu!
Ne temizlenecek ev kaldı, ne yemek pişecek ocak ne de gidilecek bir kapı...
Buruk bir bayram...
Gözü yaşlı, boğazında mutluluklar dizilmiş yürekler kaldı!
Yok olan hayatlar, kilit vurulan kapılar, ocağı tütmez olan ocaklar kaldı geriye...
Sessiz sedasız kutlayın bu bayramı!
Yürekleri daha fazla acıtmadan, daha fazla gözyaşlarına sebep olmadan, olabildiğince sessiz...
Dilek de temenni de bulunurken bile bir insan bu kadar çaresiz olabilir mi?
İşte...
Bu kadar çaresizim,
Bu kadar düğümleniyor sözler boğazımda...
Bu acı senin benim değil;
Hepimizin acısı, hepimizin yürek yangını...
Ateş elbet düştüğü yeri yakar fakat bu defa ateş; yurdumu yaktı!
Buruk bir bayram olsa da bayram işte...
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bu an ile bayramınızı kutluyorum efendim!
Bayramımız mübarek olsun, hayırlara vesile olsun inşaAllah dostlar!
Sağlıkla , afiyetle daha çok bayramlar göresiniz!