FOTOĞRAFIN GÖRDÜKLERİ!
Hep fotoğraflar insan hayatlarının en güzel ya da en acı görüntülerine şahitlik edecek değiller ya,
Bazen de insanlar fotoğrafların gördüklerini kareleyemez mi,
şahitlik edemez mi duygularına,
Onlarla sevinip onlarla üzülmez mi?
Bazen de yarenlik etmez mi hayatlarına?
Ne zaman geleceği belli olmayan sevgilinin hasret ile aşk ile yolunu gözlemez mi ya da uzak diyarlarda bir babanın acısını hissetmez mi yüreğinde?
Evet;
bir dili , bir yüreği vardır fotoğrafların...
Yalnız bunu konuşarak değil, duygular ile anlatırlar.
Bazen bir ananın yavrusunu sarmalayışını, bazen de bir adamın yürekleri savuruşunu anlatır tüm açıklığı ile...
Bir yolcu var fotoğrafın gördüklerinin arasında...
Asi, heybetli, umutlara açılan bir yolcu...
Ucu bucağı olmayan okyanusların;
kah durgun sularında kah deli dalgalarında savruldu oradan oraya...
Bu yolcu umut yüklüydü, bu yüzdendi hırçın dalgalara inat dimdik duruyor olması.
Nelerden, nerelerden geçti o yorgun gövdesi...
-"yaklaş bir limana koru kendini!" dediler.
-"Açılma sakın!
Bu fırtınalı havada deniz olmaz, ya kıyıya vurursun"
dediler
-"ya da alabora!"
-"Ama"
dedi yolcu!
-"Ama ben gitmeliyim, alışkınım bu fırtınalı denizde yol almaya,
Ben de bu sevda bir de bu yürek olduktan sonra, bu fırtına hak getirir bana."
...
Derken fırtına dindi.
Gün ise; güneşin kızıllığı ile batmak üzere...
O yorgun o heybetli gövdesi ile ağır ağır ilerliyor denizi yırtarak.
Tam karşısında ise savrulduğu denizde ona yolunu gösterecek bir deniz feneri göz kırpıyor adeta...
Küçük bir dost ise selamlıyor yorgun, heybetli dostunu...
Diyoruz ya ancak sevda işidir bu!
Öylesi bir sevdanın karşısında ne engel olabilirdi ki?
Evet bir gün batımı...
Yorgun yolcu kendisini bekleyen dostları ile nihayet rıhtımda buluştu.
Küçük bir kare idi sadece fotoğrafın gördüklerinin arasında...
Vee büyük bir anı olarak kaldı!
Gülşah ÜNSAL
Heyecanla, umutla yazdığım bu hikaye hepimize rehber olsun sevgili dostlar.
Hayatınız güzel sonla biten bu hikaye gibi olsun .
Mutlu kalın!