Sağlığın insan hayatında,yerini hiç bir şeyin alamayacağı en büyük nimet olduğunu şu günlerde çok daha iyi anladım!
Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi... Sözünün değeri, daha bir anlam kazandı!
Yaklaşık 5 (beş) gündür çok ciddi bir salgın ile mücadele ediyorum...
Öyle bir hastalık ki ne adı belli, ne teşhisi belli! Sadece ortada salgın hastalık var deniliyor, hastalığın adı ne, o bile belli değil.
Özelinden, kamusuna hastanelerin hepsi tıklım tıklım dolu, yediden yetmişe herkes hasta!
Hastalığın ilk başladığı gün tam dört hastane gezdik, hepsi de çok dolu olduğu için, daha fazla hastalanmamak adına içeriye dahi giremedik. Kapıdan bakıp dolu diye hemen başka hastaneye yöneldik.
Hastalığın ilk başlangıcı hemen müdahale edilebilse belki bu kadar ilermeyecekti...
Ama demek ki böyle olması gerekiyormuş.
Artık hayatımda olan hiç bir şeyi neden, niçin diye sorgulamıyorum. Çünkü insan hayatında olması gerekenler doğal akışına uygun oluyor. Yaşanacaklar yaşanıyor, ne yaparsanız yapın, buna engel olma yada müdahale etme hakkına sahip değilsiniz. Kaderde ne varsa o yaşanıyor.
Bu hastalık halsizlik ile başlıyor!
Ardından boğaz ağrısı, öksürük, ateş, titreme, diş ağrısı, sırt ağrısı, nefes almada güçlük ve elmacık kemiklerinin bile ağrıması...
Günlerce konuşmada güçlük çektim.
Yani bir nevi koronada yaşananlar.
Allah'ım nasıl bir şey bu diyorsun, nasıl bir hastalık, ne yediğin içtiğin şeylerden, nede hayattan tad alabiliyorsun. Bir anda ters köşe!
Hayattaki herşey bir anda anlamını yitiriyor!
Sadece sağlığına odaklanıyorsun...
Oysa keşke kaybetmeden önce bu sağlığın ne kadar önemli olduğunun bilinci ile yaşayıp, etrafımızdaki insanlara verdiğimiz önemi kendimize de verebilsek!
Kendimize zaman ayırsak mesela...
Yok, biz herşeyi kaybedince vah, tüh deriz. Elimizde iken herşey bizim için değersizdir.
Kaybedince değerini anlarız ama o zamanda herşey için çok geç olur...
Hani o sabah işe giderken kurduğumuz saati beş dakika daha uyumak için erteliyoruz ya!
Gözümüzü kapatıp, hemen açmış gibi hissediyoruz ya!
Meğer öyle değilmiş...
O geceler varya o geceler, hastalıkta gözünü kırpmadan sabahı sabah ettiren uykusuz geçen o geceler... Ne kadar uzunmuş öyle.
Kimseye bir şey diyemiyorsun, hastalıkla kendi kendine mücadele veriyorsun. Ağrı sadece senin hissettiğin bir şey, kimseyi tatlı uykusundan etmeye de kıyamıyorsun.
Nitekim dostlar önce şifayı veren Allah'ın, sonrada doktorun verdiği ilaçların sayesinde, bugün gözüm biraz açıldı çok şükür.
Bu sabah güne sanki eski sağlıklı günlerimde olduğum gibi uyanınca yaşadığım bu hastalıkla geçen zorlu mücadeleyi sizlerle paylaşmak istedim. Asla hastalığa şikayet etmiyorum.
Biliyorum ki bu çekilen zorlu hastalık süreçleri, günahkar ruhlarımızın temizlenmesi için gereklidir.
Ahirete bırakmadan dünyada günahlardan arınmak belki de...
Derdi veren, hastalığı veren, sıkıntıyı veren elbette ki içinde sabrı, metaneti, dermanı, dayanma gücünü ve şifayı da verecektir.
Bu bilinçle hareketle, hastane köşelerinde şifa bekleyen herkese canı gönülden,acilen şifalar diliyorum... Sağlıcakla kalın...
Günün Sözü;
''Düşene sevinme! Zamanın sana ne sakladığını bilemezsin''
Hz Ali ( RA)