Artık akıllandım düştüğümde ayağa kalkmak için birine el uzatmıyorum, canım yandığında birilerine ihtiyaç duymuyorum. Ağladığımda başımı koyacak bir omuz desen hiç aramıyorum.
Kan kusup, kızılcık şerbeti içtim deyip acımı, sevincimi kısacası insani değerlerimi içimde kendimle yaşıyorum. Mesela karşıma çıkan hiç bir insanı artık kendim gibi sanmıyorum... Her insanın aklı,fikri, niyetinin iyi şeylere çalışmadığını öğrendim.
Bana değer vermeyeni yok sayıyorum. Kıymetimi bilmeyeni önemsemiyorum. Sevmeyeni sevmiyor, saymayanı saymıyor. Aramayanı aramıyor, sormayını sormuyorum. Kimsenin benden değerli olmadığını, benden bir tane olduğunu geç te olsa anladım.Asaletin gözünü seveyim.
Muhattap olmak istemediğin her şeyden uzak tutuyor seni... Artık kuru kalabalıklara ihtiyaç duymuyorsun...
Bir şeyler ayakta kalsın diye tek başıma çabalayıp hiçbir şeyi alttan almıyorum, beklentiye girmiyorum. İncelediği yerden kopmasına izin veriyorum. Bana nasıl davranıyorsa kişiler, onlara aynı şekilde davranıyorum.
Önceden sevilmek isterdim, biraz da olsun değer görmek, ne bileyim birilerinin önceliği falan olmak ama, şimdilerde tüm bunlar bile bana saçma geliyor, takılmıyorum.
Düşmanımla oturup arkamdan konuşan, ona değer veren, saygı duyan sözde dostlarıma kapıyı ben açıyorum. Bir zamanlar, değer verdiğim, arkasından koştuğum, mücadele ettiğim şeylerden, şimdilerde ben uzaklaşıyorum. Arkama bakmadan kaçıyorum.
Çünkü hak etmeyene verilen değer ziyandır! Bazılarının bünyesi fazla değere alışık olmadığı için hazımsızlık yapabiliyor.
Sanırım yüreğim soğumuş benim bilemiyorum. Sezai Karakoç demiş ya yüreği soğuyanın savaşı biter. Bu aralar hayatı tam olarak bu noktada yaşıyorum. Yüreğim soğudu ve ben bu savaşı bitiriyorum. Siz kazandım zannedin ben çekiliyorum. Benim sizinle savaşım bitti... Her insana kalbinin renginde bir hayat diliyorum. Saygıyla!
Günün Sözü;
En önemli “liyakat” göstergesinin “sorgulamayan sadakat” sayılması riskli bir yaklaşımdır... Ahmet Kağan Karabulut